Cukrzyca jest przewlekłym schorzeniem, a ze względu na powszechność występowania uważa się ją za chorobę społeczną. Jest wynikiem zaburzenia wydzielania insuliny, hormonu wytwarzanego w trzustce, który stabilizuje prawidłowy poziom glukozy we krwi. Gdy insuliny jest zbyt mało, glukoza nie wnika do komórek organizmu, ale pozostaje we krwi. Przewlekłe podwyższenie poziomu glukozy we krwi, czyli hiperglikemia powoduje uszkodzenia różnych narządów, szczególnie oczu, nerek, układu nerwowego, serca oraz naczyń krwionośnych.

Ryzyko wystąpienia cukrzycy typu II rośnie wraz z wiekiem. Najczęściej zapadają na nią dorośli po 40. roku życia. W powstawaniu cukrzycy typu II dużą rolę odgrywają nabyte mechanizmy immunologiczne wywoływane m. in. zakażeniami wirusowymi. Są one ukierunkowane na niszczenie komórek beta wytwarzających insulinę, które znajdują się w wyspach trzustkowych. Ogromny wpływ mają również czynniki genetyczne oraz środowiskowo-ustrojowe, jak np. otyłość, nowotwór trzustki, stany zapalne, marskość wątroby, a także związki chemiczne, które powodują, że czynność komórek wytwarzających insulinę zostaje zaburzona.

Zaburzenia przemiany glukozy powodują kłopoty w przemianie lipidowej. Nadmierny rozkład tłuszczów prowadzi do zwiększenia stężenia produktów przemiany, które przybierają postać szkodliwych związków chemicznych (ciał ketonowych). Ich nadmiar powoduje zakwaszenie organizmu, tzw. kwasicę cukrzycową, która może spowodować zagrażającą życiu śpiączkę. Jej wyrazem jest obecność w moczu acetonu. Widocznym znakiem zaburzeń jest duże pragnienie i wielomocz, co w konsekwencji prowadzi do odwodnienia i utraty masy ciała. Pojawia się osłabienie, a obniżona odporność prowadzi do nawracających infekcji i zmian ropnych skóry. Zaburzenia przemiany glukozy mają także zły wpływ na śródbłonki naczyń krwionośnych. Sprzyja to szybszemu rozwojowi zmian miażdżycowych i niedokrwieniu tkanek i narządów, co daje uczucie oziębienia stóp. Pojawiają się bóle kurczowe łydek przy chodzeniu oraz zaburzenia czucia powierzchniowego nóg. Objawem cukrzycy jest również postępujące upośledzenie wzroku i dokuczliwy świąd w ujściu cewki moczowej. Na silniejsze zaburzenia gospodarki węglowodanowej ma wpływ wysoka temperatura, zakażenia, zabiegi operacyjne lub inne urazy. Mogą wówczas pojawić się nudności, wymioty, bóle brzucha i senność.

Cukrzycę stwierdza się badając krew i mocz. Potwierdzeniem przypuszczeń jest m.in. wysokie stężenie glukozy we krwi i cukier w moczu. Kwasicę można wykazać obecnością w moczu ciał ketonowych (np. acetonu).

Niewłaściwe leczona lub późno rozpoznana cukrzyca uszkadza średnie i małe tętnice, czego skutkiem są groźne powikłania związane z działaniem naczyń krwionośnych w organizmie. To powikłania powodują śmierć u dwóch spośród trzech osób chorych na cukrzycę. Najczęstsze powikłania to: choroba wieńcowa, udar, neuropatia cukrzycowa, retinopatia i niedokrwienie kończyn dolnych, w wyniku których powstaje stopa cukrzycowa.

W przypadku cukrzycy i jej powikłań pozytywne działanie wykazuje chelatacja EDTA, terapia ALA i ozonoterapia.